Yabancı

YABANCI

Bu sabah gitmek geldi içimden,adım adım uzaklaşmak kendimden,gece uykularımı terk edeli çok olmuştu,yavaş yavaş vazgeçiyorum kendimden.

Sabahın ilk ışıklarını,şehrin uyanışını kaçırmamak için hızlıca hazırlandım,kapıdan adım attığımda şehrin gülümseyen yüzüyle karşılaştım,adım adım kalbine doğru yürümeye başladım.İz bırakmadım ardımda,sessizce insanların ayak izlerinden parkın dinginliğine attım kendimi,adım atar atmaz O’nu yine orada buldum.

Ne zaman parkta bulsam kendimi O hep orda,her kaçışımda,her kitabımı elime alışımda gülümsemesi çarpıyor özüme,bazen belli belirsiz sesini duyuyorum, kafamdan geçenleri okuyor olmalı ki tesellisi ellerime düşüyor,hissediyorum.Ne zaman hüzün yazsa kalemim gözleri bulutlanıyor,hissediyorum yazdıklarımı sessizce, hep okuyor…

Hiç sormadım adını, orada ne aradığını,ne zaman elime kalem alsam gülen gözlerini,sormadım hiç neden kendimi hep onun yanında bulduğumu…

Alışmış olmalıyım bu yabancının varlığına, bir parçam sayıyorum, dilsiz bir çocuk muzurluğuyla anlattıklarıma gülüyor,kızıyorum, yazdıklarımı okuyorum gülümsüyor, korkularımı duyunca gözleri perdeleniyor.Bu yabancı artık benim vazgeçilmezim oluyor,kaçışlarımın tek adresi, tek sığınağı,hiç şikayet işitmediğim tek varlık.Ne zaman parkın yakınından geçsem gözlerim O’nu arıyor ve beni hiç yanıltmıyor, o heybetli varlığıyla hep orada duruyor.Bazı geceler sesini işitiyorum,çaresizliklerime çareler sunuyor,duyuyorum. Yıldızları bir başka seviyor,ayı bir başka, ne kadar da ben kokuyor…

Bu sabah kaldırdım mesafeleri,uzaktan uzağa kurduğum dostluğumun cesaretiyle yanına oturdum,gülümsedi, yine hiç konuşmadı.Anlat diye fısıldadı ne zaman hüzünle erişsem yanına hüzün kokardı, hüzünle fısıldadı, “anlat”… Anlattım tüm acılarımı,tüm sevinçlerimi,kendimi… Gölge düştü yüzüne, bir damla gözyaşı elime… O an kalbini hissettim, sevdim belki de…

Adımı sormadı, belki de hazan düşmesin diye adımı ağzına hiç almadı… Kim olduğumu nerden geldiğimi,her kaçışımda neden onu bulduğumu hiç sormadı, belli ki seviyordu misafirleri, beni ağırlamaktan hiç yorulmadı.

Ayrılık vakti geldi, serin bir rüzgarla saati hatırlattı,gitmeliyim dedim yine sustu,kal deseydi kalamazdım,O’da biliyordu, sen benim sırdaşımsın dedim, güldü, konuşmadı…

Topladım sağa sola saçılmış dertlerimi,kalmasın izim dedim gülümseyerek,kalmasın avuçlarında gözyaşım…Ben O’nu içten içe sevdim,konuşmasa da suskunluğunu sevdim,dinginliğini,beni hiç bıkmadan dinlemelerini sevdim.

Ayrılmak için ayağa kalktım, tüm heybetiyle durdu karşımda, hiç hissettirmedi ayrılığın sızısını, gözlerine baktım.”Sırlarım sana emanet, korkularım da,hayallerim de, onlara iyi bak.” Yine sustu,dalından bir yaprak düştü, anladım ki bu emanetlerimin anahtarı,anahtarı bana teslim etti,gülümsedim,huzurla yanından ayrıldım.

Seviyordum bu dostu,yeşilini,gölgesini,şefkatini, ne zaman kapısını çalsam şartsız beni kabul edişini,hissediyordum kalbini..

Şimdi söyleyin bana dostlarım,o ağacın gölgesinde dost satırıma adınızı yazdırır mısınız?

K.Saat