Ö(z)lemezsin Bu Pişmanlıkla

Ö(Z)LEMEZSİN BU PİŞMANLIKLA

          Telefonumun inleyen sesi uykumu bölüyor, gece yarısı olmalı… Gece yarısı telefonları ölüm haberi getirecekmiş gibi hep korkarım… Ne olduğunu anlayamadan ışığı açıp doğruluyorum…

          Tanımadığım bir yurtdışı numarası… Kuzenim olmalı, ama ne olabilir ki bu saatte diye telaşlanıyorum, içimi bir huzursuzluk kaplıyor. Telefonun sesini unutup,korkuyla telefonu açıyorum.”Efendim?”diyebiliyorum zorla,içime çöreklenen acının ağırlığıyla…

          “Neden varız ki?” Diye bir ses çınlıyor kulağımda… İrkilmeme yetiyor. Kaskatı kesiliyorum, beklemediğim sesle. ”Sen” diyebiliyorum sessizce, arayan O… Sanki kötü bir haber verecekmiş gibi ürperiyorum, oysa O’nu ne kadarda özlemişim.”O kadar kötüyüm ki, ilk aklıma sen geldin.” diye buruluyor sesi, çocukça bir nazla…”Yine eskisi gibi avutacaksın değil mi,hep beraber yürüyeceğiz diyebilecek misin her şeye rağmen, pişmanım desem, gülümser misin tüm huzur veren dinginliğinle? Biliyor musun ne kadar yalnızım burada! Kimse beni senin gibi anlamıyor, neden izin verdin ki aramıza mesafeler ekmeme, neden gitmene gerek yok demedin ve şimdi söyle bana neden bu kadar soruyla beni bir başıma bıraktın?” Nefes almadan sıralıyordu tüm cümlelerini, sesinin ağırlaşan griliğini hissedebiliyordum , birde ılık ılık kanayan kalbimin sancısını, sanki yanı başımda daima, hiç gitmemiş gibi, her an hıçkırıklara boğulacak gibi titriyor sesi ve gözlerinin o mercan yeşili, görmesem de eminim …

          “Ama” diyebiliyorum sadece, boğazımda düğümlenen pişmanlığın üzüntüsüyle. Düşünüyorum da, kaç ama sıralasam, diner yangının, yalnızlığın ve pişmanlığın… Aramıza hangi mesafeydi giren, senin katı duvarların mı, bana ısrarla söylediğin avuntularım mı? “Ama” diye yineliyorum sözümü, bu kez daha emin ve sitemkâr. Yeniden örüyorum duvarlarımı savaşa hazırlanan savaşçının çevikliğiyle, buz dağı gibi… “Sana gitmemen için günlerce dil döktüm, beni dinlemedin bile.” diyorum tüm nefesimi bu cümlede bitirmişçesine, sesim ister istemez biraz sert, birazda sitemkâr… O anda vücudumun külçe gibi yığıldığını hissediyorum, artık nefes alamıyorum. Bir anda sesi yükseliyor, “Seni neden aradığımı bilmiyor musun?” diye tüm hıncıyla haykırıyor tüm sitemini… Bu sefer diyorum, kıyameti gecenin, sırt dönüşü yüreğimin ve çığlığı işte yalnızlığa düşüşünün…

          Ayağa kalkıyorum yerimden hızla, dengemi kaybediyorum, tutunuyorum ve masamda duran resmimizle göz göze geliyorum… Tüm anılar geçiyor bir kumpanya gibi gözlerimin önünden, gözyaşlarım saldırıyor yine en zayıf yanımdan…”Biliyorum” diyebiliyorum suçunu anlayan çocukların dinginliğiyle.”Biliyorum…”

“O zaman dinle.” diyor, bayram sabahı neşesiyle, hafif bir öksürük takılıyor cümlenin giriftine “Aslında hiç gidemedim biliyor musun? Kendimle kavgamdan yoruldum ve artık ağır yaralarım var, dayanamadığım, sana yazılan onlarca özür mektuplarım bir türlü postalayamadığım, bu uçsuz bucaksız ülkede kimse yok yanımda senin varlığından başka anlıyor musun?, bir sen !… “ diye yutkunuyor. Zor olmalı diye düşünüyorum, seni görmek istemiyorum sözünden sonra zor olmalı… Paramparça şimdi bana karşı ördüğü duvarları.O’nu hiç bu kadar savunmasız görmemiştim.

          “Ya ben!” diye bağırıyorum tüm gücümle… “Gitmenden sonra hep aradım, her seferinde soğuk bir sesle kapattın kapıları. Şimdi bana yalnızlıktan bahsetme, yapamazsın diye kaç kez söyledim, yine döneceksin, çünkü sevildiğini hep bileceksin, ne zaman dönsen bu kapının sana açık olduğunu hep bileceksin…Tüm hoyratlığını okyanuslarda harcayıp, yorgun bir serçe gibi yine bu limana döneceksin.Bana yalnızlıktan bahsetme…Sen hiç yalnız kalmadın ki.” diye son nefesimi harcıyorum.Zamanın ağırlığı, gidişlerin sancısı çörekleniyor ilk gün ki gibi… Susuyor, sanki tüm gece susuyor… Hıçkırıklarını duyuyorum, hiç böyle olmamıştım, tüm katılığımla duvar gibi duruyorum, kalan olmanın verdiği acıyla yükseliyorum aşılması zor bir duvar gibi…

          “Olur ya gelebilirsen eğer kapım kilitli değil ama açabilir misin bilmem... Ben bana yettim bunca zaman, sen bana artık yetebilir misin bilmem… “ deyip susuyorum bir ölünün sessizliğiyle, aldırmıyorum onun da susuşuna, kapatıyorum telefonu ve hala açık duran kalbimin perdelerini… Gözyaşlarını ağırlıyorum bir gidenin çabuk dönmesini isteyen kalanlar gibi. Ağlıyorum ki çabuk dönsün… Ağlıyorum ki gelemeyecek biliyorum…Ağlıyorum ki pişman insanlar döndüklerinde her zaman açık kapılar bulamayacaklar, ağlıyorum ki gitmek kolay ama kalmak çok zor… Ağlıyorum ki kıymet bilmeyen insanlar kıyamete dek ağlayacaklar…

K. Saat

"Pişmanlığın kıyametine yazılmış bir yazı, dönmek isteyipte dönemeyenlerin öyküsü, döndüğünde açık kapı bulamayanların."

Pişmanlıklarımıza ram olmamak adına bir kez daha düşünelim diye...